List pożegnalny Kurt'a Cobain'a Mówię do was językiem doświadczonego prostaka, który zdecydowanie wolałby być zniewieściałym, infantylnym, wiecznie niezadowolonym typem. Dlatego tez nie powinniście mieć problemów ze zrozumieniem tego listu. Wszystkie ostrzeżenia ze strony punk rocka w ciągu tych wszystkich lat, od czasu gdy po raz pierwszy zaznajomiłem się z tą tak zwaną etyką, związaną z niezależnością i przyłączeniem się do społeczności, okazały się jak najbardziej prawdziwe. Już od zbyt dawna obce jest mi podniecenie płynące ze słuchania i tworzenia muzyki. Od wielu lat towarzyszy mi poczucie winy, które trudno wyrazić słowami. Kiedy stoimy za sceną, gasną światła i w ciemności rozlega się maniakalny wrzask tłumu, nie robi to na mnie takiego wrażenia jak na przykład na Freddiem Mercurym, który kochał uwielbienie mas i rozkoszował się nim. To coś, co bezgranicznie podziwiam i czego zazdroszczę innym. Chodzi mi o to, ze nie potrafię was oszukiwać. Nikogo z was. Nie byłoby to fair ani w stosunku do was, ani wobec mnie samego. Najgorsza dla mnie zbrodnią byłoby oszukiwanie ludzi i udawanie, ze doskonale się bawię i ze sprawia mi to ogromną przyjemność. Czasami czuję, ze powinienem przed wejściem na scenę włączać stoper. Próbowałem, naprawdę bardzo się starałem, by móc to docenić i naprawdę tak jest. Boże, uwierz mi, ze tak naprawdę jest - ale to nie wystarcza. Doceniam fakt, ze wywieraliśmy wpływ na mnóstwo osób i pozwalaliśmy się bawić wielu, wielu z nich. Jestem chyba jednak jednym z tych narcystycznych osobników, którzy potrafią docenić wartość pewnych rzeczy tylko wtedy, gdy ich już nie ma. Jestem zbyt wrażliwy. Muszę być lekko odrętwiały, by odzyskać entuzjazm, który odczuwałem jeszcze w dzieciństwie. W czasie naszych ostatnich trzech tras czułem się znacznie lepiej w towarzystwie wszystkich przyjaciół i fanów naszej muzyki, ale wciąż nie potrafię poradzie sobie z frustracją, poczuciem winy i empatią, którą odczuwam w stosunku do wszystkich ludzi- We wszystkich z nas drzemie dobro, a ja po prostu za bardzo kocham ludzi. Tak bardzo, ze przez to odczuwam jeszcze większy smutek… jestem takim małym, smutnym, nie potrafiącym niczego docenić facetem. Jezu, człowieku! Dlaczego nie potrafisz po prostu się z tego cieszyć? Nie wiem! Mam cudowną żonę, pełną ambicji i empatii… i córeczkę, która za bardzo przypomina mnie takiego, jakim kiedyś byłem. Pełna miłości i radości, całuje wszystkich, których poznaje, bo wszyscy są przecież dobrzy i nikt nie zrobi jej krzywdy. A to przeraża mnie tak bardzo, ze niemal przestaję w ogóle funkcjonować. Nie mogę znieść myśli, ze Frances może stać się kiedyś godnym pożałowania, dążącym do samodestrukcji death rockerem, jakim stałem się ja. Było mi dobrze, bardzo dobrze i jestem za to wdzięczny. Ale już w wieku siedmiu lat zacząłem odczuwać nienawiść w stosunku do ludzi w ogóle… tylko dlatego, ze lak łatwo przychodzi im okazywać innym empatię. Empatię! Chyba tylko dlatego, ze kocham ludzi za bardzo i za bardzo ich żałuję. Dziękuję wam bardzo z głębi mojego płonącego, skręcającego się z bólu żołądka za wasze listy i troskę przejawianą w ciągu tych ostatnich lat. Jestem osobnikiem zbyt kapryśnym, zwariowanym i ulegającym nastrojom. Nie mam już w sobie ani krzty pasji, więc pamiętajcie - lepiej jest szybko wypalić się niż znikać powoli. Pokój, miłość, empatia. Show more notes

Dzień dobry! Mój 23-letni syn popełnił samobójstwo, napisał pożegnanie. Proszę o odpowiedź w jakim stanie umysłu się znajdował w momencie pisania pożegnania. Nie lubię się żegnać w szczególności Lepiej odejść byłoby bez słowa Jednak nie obejdziemy tych powinności Tego wymaga kultura zdrowa Pragniesz wyjaśnienia czemu odchodzę Wybacz że przeze mnie żyjesz w trwodze Chciałbym tego na prawdę uniknąć I z Twej pamięci na zawsze zniknąć Proszę Cię żyj dalej po swojemu Niepotrzebny smutek sercu memu Wspomnij jedynie te chwile radości Nie unoś się w nienawistnej złości Nie pasowałem tutaj od początku Moja dusza szukała życia wątku Lecz ten mógł być tylko w Bogu Który leży w ukrytym sarkofagu Sam nie byłem w stanie szukać Mogłem się tylko w szarości błąkać Codziennych rytuałów bezsensowności Pozbawionych bez Niego romantyczności Bo bez Niego życie nie ma chaosu Jest jedynie ścieżka przewrotnego losu Jak się elektrony w atomie ułożą Pozbawione wolności obłędnie krążą Nie widzę sensu w doczesnej uciesze Pozostają tylko chorego poety wiersze Chcące uciec od tej rzeczywistości Sięgnąć prawdziwych duszy własności Lecz poetą tutaj się być nie da Doczesność jego duszę zjada Marzyciel we śnie jeno brodzi Lecz potem się zawsze budzi Nie potrafię w tym ciele Sprostać swym ambicjom Jest ich zbyt wiele I przeszkadza to ludziom Jest rzecz jasna garstka która pomaga Rodzina i przyjaciele Wielka jest ich miłości waga Lecz szalę przechylają mąciciele Świat jest po prostu zły Wszelkie uczucia zamarzły Rządzi pieniądz i urodzenie Jest tylko nieustające cierpienie Wciąż tylko czegoś łaso pragnę I nawet kiedy tego dosięgnę Nasycić się nie potrafię Potępiam stoicką filozofię Nie godzę się na swój los Na ten śmiertelny życia cios Uciekam od tego wszystkiego w niebyt Lub w miłosiernego Boga objęć dobrobyt I jeśli On naprawdę istnieje I mnie szczerze kocha nieskończenie I pozwoli przepaść w mroku knieje To niech i Miłość taka przepadnie PS. Błagam Cię Piotruś nie bierz ze mnie przykładu. Życie może być piękne - wiem to; ono tylko dla mnie straciło sens, zbyt się męczyłem, a Ty jesteś twardszy, co znaczy, że jesteś w stanie odnaleźć sens tam gdzie ja go nie mogłem zobaczyć, bo byłem ślepym ignorantem. Ja zawsze byłem miękki płaczek, choć zgrywałem twardziela. Można jeszcze wiele osiągnąć wspaniałego i pięknego, a ja w Ciebie wierzę. Jesteś wspaniałym człowiekiem i świetnym bratem. Będziesz też na pewno wspaniałym mężem dla swej ukochanej i jeszcze lepszym ojcem dla swych przyszłych dzieci. Swym twórczym umysłem i polotnym sercem jesteś w stanie przynieść temu światu wiele dobrego. I dla siebie odnajdziesz drogę sensu, którą będziesz podążać i być może przez to, że Cię tak kocham Twa dobroć jakoś przeleje się na mnie tym łączem miłości i będę mieć większą szansę na zbawienie. Dbaj o rodziców, swą ukochaną i naszego pieska, ale przede wszystkim o siebie. Przemów rodzicom też do rozsądku, że to nie ich wina w żadnym wypadku. To mój świat i ja jesteśmy źli. Mamo, Tato – kocham was zawsze !, nie potrafię dokładnie wyjaśnić czemu to robię. To coś we mnie ma już dość, nudzi się cholernie, cierpi ogromnie i chce czegoś nowego. Dusi mnie nadzieja, że jestem w stanie zmienić swój los, ale wiem, że nic z tego nie będzie. Świat jest dla mnie ciągłym cierpieniem, w którym na chwilę pojawiają się obrazy przyjemności, by szybko zniknąć i przypomnieć o tej kanciastej egzystencji. Już sobie nie poradzę w tym życiu. Zacząłbym robić z nudów coś złego, a nie chcę być bandytą, wolę odejść. Jestem nieprzystosowalny do tych codziennych szarych rytuałów, do ćwiczeń/treningów. Nie potrafię się pogodzić z rzeczywistością i dalej udawać, że wszystko jest w porządku. Godzić się na to co jest nie do zmienienia, jak choćby to, że mnie ciągle coś swędzi, boli i najprostsza czynność sprawia mi trudność. Przede wszystkim jednak na to, że Bóg się przede mną schował i nie da się Go tu znaleźć. Jeśli Go odnajdę, to za wszelką cenę wrócę, bo tylko On może być Miłością, która nas łączy. KOCHAM! PRZEPRASZAM!, wybaczcie mi kiedyś…, ale przede wszystkim sobie, bo się strasznie o to boję, że zaczniecie się obwiniać. To nie jest wasza wina. Wasza miłość jest nieskończona, ale to moje serce zamknęło się, to moja wolna wola i już nic nie mogliście zrobić. Pozwólcie mi odejść… jeśli nie ma niebytu i jest wieczna dusza, to odbiję się od dna i jeszcze się spotkamy. MĘŻCZYZNA, 24 LAT ponad rok temu Możliwości leczenia dzieci autystycznych Autyzm to dziecięce zaburzenie rozwojowe. Częściej występuje u chłopców niż u dziewczynek. Sprawdź, co jeszcze warto wiedzieć na temat autyzmu. Obejrzyj film i dowiedz się, jakie są możliwości leczenia dzieci autystycznych. Witam! Bardzo mi przykro z powodu śmierci Pana syna. Współczuję Panu, bo zdaję sobie sprawę, jaki to dla Państwa cios. Pyta Pan, w jakim stanie umysłu znajdował się Pana syn, kiedy pisał list pożegnalny. Do końca na pewno nie jestem w stanie wiedzieć, co czuł Pana syn, ale na podstawie jego listu widać, że syn był wrażliwy (pisał wiersze, czuł się po trosze poetą), emocjonalny i niepogodzony z losem. Bez wątpienia opanował go nastrój depresyjny – nie widział już żadnego wyjścia dla siebie, jak tylko w samozagładzie. Czuł się niedostosowany do świata, do wymogów społecznych i konwenansów, nie mógł pogodzić się z niesprawiedliwością. Czuł się dla Państwa jakimś ciężarem i przyczyną zmartwień. Jednocześnie bardzo kochał swoją rodzinę, bo napisał, iż nie chce, by czuli się Państwo winni jego śmierci. Chciał uciec z tego świata, bo stracił sens życia, nie wierzył, że sprosta swoim wymaganiom i oczekiwaniom innych ludzi. Miał niewątpliwie wsparcie w rodzinie i przyjaciołach, ale nie radził sobie z problemami – może miał jakich nieprzyjaciół, którzy go gnębili? Próbował nie pokazywać swoich słabości, przywdziewając maskę twardziela, ale w środku czuł się słaby. Niewątpliwie bardzo cierpiał, gdyż nie potrafił odnaleźć szczęścia i radości w życiu. Najprawdopodobniej Pana syn chorował na ciężką depresję z silnymi myślami samobójczymi, które niestety zrealizował. Naturalne jest, że w sytuacjach trudnych większość ludzi najchętniej uciekłaby od problemów. Nie wszyscy jednak targają się na swoje życie, gdyż mamy instynkt samozachowawczy. W wyniku kumulacji trudności pojawia się depresja, która uniemożliwia trzeźwe patrzenie w przyszłość i sprzyja pojawieniu się myśli samobójczych. W stronę śmierci popycha człowieka izolacja, samotność, zamknięcie się w sobie. Człowiek może zrobić ze swoim życiem, co tylko chce, bo jest jednostką wolną. Może walczyć z przeciwnościami losu albo może się poddać, znienawidzić siebie, schować się w skorupę swojego Ja i popełnić samobójstwo. Być może Pana syn wysyłał wcześniej sygnały, że chce się zabić, że mierzi go dotychczasowe życie, być może były to sygnały subtelne, mało zauważalne. Niekiedy ludzie nie dają żadnych znaków, że chcą popełnić samobójstwo – podejmują radykalną decyzję i ją realizują. Poczucie pustki, bezradność, poczucie bezsensu, smutek tak mocno doskwierają człowiekowi, że nie widzi on żadnego rozwiązania, jak tylko śmierć. To, co wspólne dla aktów samozagłady, to syndrom presuicydalny, który cechuje się zawężeniem świadomości, autoagresją i agresją hamowaną oraz fantazjami samobójczymi. Człowiek, który ma zamiar popełnić samobójstwo widzi w sposób tunelowy, to znaczy nie dostrzega żadnych alternatywnych rozwiązań ani sposobów działania, traci wiarę w swoje możliwości, widzi tylko spiętrzone przeszkody, bezsilność i niemoc, ignorując szanse na rozwiązanie trudnej sytuacji. Zniekształcony obraz rzeczywistości i skrajny pesymizm powodują załamanie osobowości. Zespół presuicydalny to także niskie poczucie własnej wartości, obojętność, przekonanie, że jest się do niczego, skoro nie potrafi poradzić sobie ze swoim własnym życiem. Pojawia się obawa i lęk przed porażką oraz kompromitacją. Autoagresja stanowi przejaw nienawiści do siebie samego, chęć ukarania się za bezwartościowość. Wyobrażenia i myśli samobójcze to sygnał dla otoczenia – coś niepokojącego dzieje się z tym człowiekiem. W końcu wyobrażenia o śmierci krystalizują się w jedną wizję, którą człowiek w ciężkiej depresji próbuje realizować. Więcej na temat samobójstwa może Pan przeczytać pod poniższym linkiem: Współczuję Panu i Pana rodzinie z całego serca i łączę się w bólu. Pozdrawiam! 0 Witam Serdecznie i jakże smutno, z wyrazami empatii i rozumienia, Z opisu listu wnioskuję, że Syn był młodym i bardzo wrażliwym Człowiekiem, nie godzącym się na prawa i zasady w Świecie, gdzie inne wartości (inne od Syna) mają nadrzędne znaczenie. Syn nie widział żadnego innego rozwiązania, jak odejść, ale też wierzył w życie poza ... Nie widział sensu życia, cierpiał z tego powodu, i Rodzina była dla Niego bardzo ważna. Z listu myślę, że być może skrywał jakąś tajemnicę, którą nie chciał, nie mógł, nie potrafił się podzielić..? A przecież zawsze są rozwiązania nawet wtedy, gdy wydawałoby się że ich nie ma... Cóż mogę powiedzieć...? Bardzo trudna i jakże niepotrzebna strata takiego Człowieka, o pięknym wnętrzu... @ 0 Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych znajdziesz do nich odnośniki: Bez niego nie mam po co żyć, chcę się zabić. Co mam robić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek Samobójstwo - może to jest wyjście? – odpowiada Mgr Joanna Żur-Teper Natrętne myśli po samobójstwie kolegi – odpowiada Mgr Magdalena Brudzyńska Samobójstwo a szczęście... – odpowiada Mgr Joanna Żur-Teper Sam nie wiem czego chcę – odpowiada Dr n. med. Anna Zofia Antosik Co zrobić, żeby nie popełnić samobójstwa? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek Co zrobić z nagminnym strachem przed smiercią bliskich? – odpowiada Mgr Magdalena Boniuk Jak sobie poradzić z wyolbrzymianiem problemów? – odpowiada Dr n. med. Anna Zofia Antosik On się zabił - jak mam zacząć teraz żyć? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek Chłopak, którego kocham mnie zostawił, a drugi grozi, że jeżeli odejdę, to się zabije. Co robić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek artykuły

List pożegnalny Najdroższy!!! Kierując się słowami Mahometa: Pozwólcie sercom od czasu do czasu odpoczywać , postanowiłam zakończyć swoje krótkie życie. Moja miłość do Ciebie jest tak wielka, wzniosła, że nie umiem tego wyrazić słowami. Kiedy Cię ujrzałam poczułam, że moje życie nabrało sensu. Nigdy wcześniej nie doznałam takiego głębokiego uczucia! Czym sobie zasłużyłam Miły? Wszystko było dobrze, wręcz idealne, a Ty, pomimo iż byłeś tak blisko, to Twoje serce z każdym dniem oddalało się. Nie umiem opisać uczuć, które towarzyszą mi w tej chwili, w chwili, w której postanowiłam oddać w imię Twej miłości, swoje życie. Może w ten sposób, po mej śmierci, zrozumiesz jak bardzo Cię kochałam, kocham i będę kochać, nawet po złożeniu swego ciała w grobie. Wielu rzeczy się wyrzekłam, wiele poświęciłam, ale co z tego jak Ty nie umiałeś odwzajemnić mych uczuć. Powiedziałeś mi kiedyś, że skierowałam uczucia do nieodpowiedniej osoby, może miałeś rację, ale serce nie sługa! Te spojrzenia, te czułe wyrazy, te wspaniałe i romantyczne chwile spędzone razem, były dla mnie sensem i wartością mojego życia, one dawały mi nadzieję, że może jednak mnie pokochasz! Lecz czy Ty także to tak odebrałeś? Cóż życie warte jest bez ukochanej osoby? Całe dnie spędza się w samotności nad rozważaniami i rozmyślaniami, co by było gdyby...? Wydaje się to tak niewiele znaleźć tego jedynego, tego, co osuszy każde łzy, pocieszy, gdy smutno na duszy, no i to, co najważniejsze, odwzajemni uczucie zwane miłością . W jeden dzień siostry z lasu się poczęły. Miłość i Śmierć , w moim sercu zagościła niepohamowana i gorąca potrzeba Twych czułych spojrzeń, szeptów, pocałunków... Otworzyłam serce dla Ciebie. Mam nadzieję, że przemyślisz moje poczynania i zrozumiesz, dlaczego postanowiłam zakończyć moją wędrówkę po ziemi. Umieram z nadzieją, że spotkamy się w niebie, tam będziemy innymi istotami i może wtedy..... Ach! To by było piękne! Pomyśl, piękny ogród, a w nim pełno szczęśliwych dusz, a gdzieś tam po środku my szczęśliwi na wieczność! Więc odchodzę z nadzieją na lepsze. Przez Ciebie nie mogłam spać po nocach, wszystkie gesty, słowa, spojrzenia analizowałam. Czasami miałam nadzieję, że może jednak, ale to były złudne myśli. Moje uczucie jest jak ognisko, które nie można zagasić, wdzierające się w każdą cząstkę mej duszy jak płomienie, które wszystko ogarniają. Lecz niestety nie doszedł ich żar do Twego serca! I ta myśl mnie bardzo smuci, moim pocieszeniem jednak i poświęceniem w tym doznaniu jest to, że spotkamy się, gdzie nasza miłość ujrzy światło dzienne! Sądzę jednak, że nad moim pomnikiem, choć łzę uronisz, od czasu do czasu położysz jakiś kwiat i wspomnisz te krótkie, choć miło spędzone chwile ze mną. Bardzo bym tego pragnęła! Bo choć za życia nie okazywałeś mi miłości to jednak po mej śmierci pozostanę w Twej pamięci. A ja na Ciebie i tak będę czekała, nawet jakbym miała czekać całą wieczność! Postanowiłam połknąć całą fiolkę tabletek i położyć się w mym łożu, aby oddając swe ciało ma dusza śniła o Tobie. Proszę! Pogrzebcie mnie w miejscu gdzie spoczywa ta para, która na pomniku ma napisane Miłość, na zawsze razem! . Czyż to nie jest piękne kochać, na całe życie, spędzać ze sobą czas i kochać się równie mocna w dniu śmierci jak w dniu złożenia sobie przyrzeczenia miłości, wierności, aż po śmierć? Tak, więc odchodzę, do następnego spotkania... Pamiętaj, moje uczucie nadal płonie i będzie płonąć tak jak rozpalone ognisko, na zawsze! Twoja kochająca Cię Elizabeth Mój duch zawsze będzie przy Tobie, aż do Twej śmierci, która mam nadzieję, mimo iż będzie końcem istnienia Twego ciała, będzie początkiem wspólnego życia naszych dusz!

Magdalena Szafron tuż przed śmiercią napisała poruszający list pożegnalny Magdalena Szafron, naczelniczka Wydziału Kultury i Sportu starostwa bieruńsko-lędzińskiego była osobą dobrze znaną i cenioną w całym regionie. Jej śmierć wstrząsnęła mieszkańcami nie tylko powiatu, ale całego województwa śląskiego. Magdalen Szafron zmarła po drugiej chorobie i walce z rakiem. Tuż przed śmiercią zostawiła wzruszający list pożegnalny. Łzy same cisną się do oczu. Magdalena Szafron miała 48 lat kiedy choroba nowotworowa odebrała jej życie. Śmierć dobrze znanej i cenionej naczelniczki Wydziału Kultury i Sportu w starostwie bieruńsko-lędzińskim wstrząsnęła mieszkańcami całego regionu. Wszyscy cenili Magdalenę Szafron za jej miłości do ludzi, bijące od niej ciepło i pogodę ducha. Magdalena Szafron była matką dwóch córek w wieku 16 i 14 lat. Była też córką Alojzego Lyski, znanego regionalisty oraz pisarza. W ostatnich dniach Alojzy Lysko zdecydował się upublicznić list, który tuż przed śmiercią napisała jego córka. Opublikowała go redakcja portalu Nowe Info. List pożegnalny Magdaleny Szafron to wzruszające świadectwo miłości do ludzi, do rodziny, do Boga. To też ważny apel do wszystkich, którzy smucą się z powodu śmierci Magdaleny Szafron. Poniżej pełna treść listu pożegnalnego Magdaleny Szafron: "Odchodzę. Choroba nie ma litości. Medycyna bezradna. Czas się żegnać. Czas dziękować Panu Bogu za dar życia i miejsce urodzenia – moje umiłowane Bojszowy. Dziękuję za jasne słońce, za radosną pieśń wiatru, deszcz, zapachy kwiatów i ziół. I za białe brzozy na polach, za świerki strzeliste w lesie. I za Beskidy, które widzę z okna. Za ciszę w kościele, czyjś tam szept, kolorowy promyk z witrażu Św. Trójcy. Dziękuję za wspaniałych rodziców, dobrotliwość ojca, mądrość matki, za szczęśliwe dzieciństwo wśród sióstr i braci, za chrzest i komunię świętą, niezapomniane wesele w gronie kochanych ludzi. Dziękuję za dom wzniesiony przez męża, wszystkie jego troski i starania, za szczęście zakochania, zdrowe i szczęśliwe córki, za każdą kromkę zapracowanego chleba. Za dźwięk pięknego słowa, za melodię śląskich pieśniczek, wzniosłe symfonie Beethovena, ulubione „Wołanie miłości” Martiniego, za moje niezaśpiewane a wymarzone arie. I za wzruszenia przy lekturze książek mojego ojca. Dziękuję za szumiące łany zbóż, wszystkie zielone wiosny i złote jesienie, za czar zimowej nocy, tajemną mowę gwiazd, nuty kolęd przy choince. Za każdy przeżyty rok. Dziękuję za czystość oczu dobrych ludzi, za wszelką dobroć, jaką od nich zaznałam, za wszystkie radości, smutki i cierpienia. Dziękuję za wiarę i tęsknotę do błękitu. Teraz tam podążam. Muszę się rozstać z ziemskim światem. Idę na spotkanie z tymi, którzy żyli przede mną. Idę do Tego, który mnie stworzył. Odchodzę, a was, którzy jeszcze w drodze, proszę: – Bądźcie dobrzy dla siebie! Cieszcie się każdą chwilą i nie myślcie o śmierci. Ona przyjdzie sama według wyroków Bożych." Posłuchaj, co koronawirus robi z płucami materiał z cyklu DOBRZE POSŁUCHAĆ. Podcasty z poradami To view this video please enable JavaScript, and consider upgrading to a web browser that supports HTML5 video Wakacje z dala od tłumów - śląskie

Prof. Marian Zembala nie żyje. (Fot. PAP) REKLAMA Rodzina zmarłego prof. Mariana Zembali miała wysłać maila z informacją o pogrzebie wybitnego kardiochirurga do pracowników Śląskiego Centrum Chorób Serca, którą to placówką kierował profesor. W liście miała przekazać, że nie życzy sobie na pogrzebie obecności dwóch osób. Przed śmiercią prof. Zembala miał dostać swoiste ultimatum. O sprawie donosi Radio ZET. Rodzina prof. Zembali wyraźnie zaznaczyła, że nie życzy sobie na pogrzebie obecności nowego dyrektora Śląskiego Centrum Chorób Serca prof. Piotra Przybyłowicza oraz jego bliskiej współpracownicy, szefowej pielęgniarek w tym szpitalu, mgr Moniki Parys. Oświadczono to w mailu do pracowników placówki. Ostatnie pożegnanie zmarłego zaplanowano na 26 marca. „Jako rodzina zmarłego na tejże uroczystości nie życzymy sobie obecności Prof. Piotra Przybyłowskiego i Mgr Moniki Parys” – czytamy w cytowanej przez Radio ZET wiadomości. Mail miał zostać wysłany w czwartek rano. REKLAMA „Prosimy, by Śląskie Centrum Chorób Serca w Zabrzu reprezentowane było przez jego Twórców i Założycieli: Prof. Mariana Gąsiora, Prof. Zbigniewa Kalarusa, Prof. Lecha Poloskiego, Mgr Bożenę Dudę oraz mgr. Urszulę Gąsior” – dodano. Prof. Przybyłowski został mianowany na następcę prof. Zembali na początku tygodnia, decyzją resortu zdrowia. Radio ZET, powołując się na swoich informatorów, donosi, że rodzina zmarłego uważa, że w ciągu ostatnich miesięcy trwała walka o to, by z placówki zniknął syn prof. Zembali – prof. Michał Zembala. Ten jednak sprawy nie komentuje. „Postawiono mi ultimatum” Prof. Marian Zembala został znaleziony w basenie w swoim domu 19 marca 2022 roku. Zmarły miał zostawić list pożegnalny do swojej rodziny. Wiele osób z jego otoczenia nie dowierza jednak, że mógł posunąć się do ostatecznego kroku. Treści listu nie ujawniono. Radio ZET jednak miało ustalić, że w liście pojawia się wzmianka o ultimatum, jakie miał dostać w związku z sytuacją w kierowanym przez niego szpitalu. Zmarły miał napisać w liście, że „postawiono mu ultimatum”. Pod jego adresem miały być kierowane żądania, by pozbył się z placówki własnego syna, którego sam jednak uważał za jeszcze bardziej wybitnego od siebie lekarza. Jak stwierdził w rozmowie z rozgłośnią jej informator pracujący w placówce, prof. Zembala „czuł się zaszczuty i osaczony”. Wokół zmarłego od miesięcy miała bowiem narastać presja, by odszedł ze stanowiska. Ponadto oskarżano go, że szykuje swojego syna na następcę. Prof. Michał Zembala jest bowiem także wybitnym kardiologiem. Kontrowersyjna decyzja nowego dyrektora Pytane o to, w jakim trybie wyłoniono nowego dyrektora Śląskiego Centrum Chorób Serca, resort zdrowia odpowiedział: „Z uwagi na konieczność zapewnienia niezakłóconego i prawidłowego funkcjonowania tej jednostki, Minister Zdrowia skorzystał z przysługujących mu kompetencji i z dniem 23 marca 2022 r. wyznaczył Pana prof. dr hab. n. med. Piotra Przybyłowskiego do pełnienia obowiązków Dyrektora Naczelnego”. Ministerstwo podkreśliło, że prof. Przybyłowski został mianowany pełniącym obowiązki dyrektora, więc na stanowisku pozostanie maksymalnie przez 6 miesięcy. Jednak jedną z pierwszych decyzji nowego dyrektora było usunięcie ze strony internetowej szpitala zdjęcia prof. Zembali z sekcji władze i zastąpienie go swoją fotografią. Część personelu miała w związku z tym faktem mieszane uczucia. – Wielu lekarzy i pracowników personelu jest wciąż w szoku po tym, co się stało. Można było przynajmniej poczekać do pogrzebu – stwierdzili wieloletni współpracownicy prof. Zembali. Spór w ŚCCS Radio ZET ustaliło, że w ŚCCS od ponad dwóch lat trwał spór wśród kadry kierowniczej, a syna profesora, prof. Michała Zembalę, oskarżano o to, że zarządzana przez niego Klinika przynosi szpitalowi straty. Były minister zdrowia przez długi czas miał próbować pogodzić skłócone grupy, ostatecznie jednak spór przybrał obrót niekorzystny dla jego syna. 18 marca prof. Michał otrzymał wypowiedzenie z funkcji szefa kliniki kardiologii. Z relacji jednego z pracowników szpitala wynika, że 72-latek bezpośrednio po tym wydarzeniu miał się załamać i pożegnać z pracownikami szpitala „jakby miał już nie wrócić”. Według Radia ZET, prof. Michałowi Zembali zarzucano, że prowadzona przez niego placówka przynosi straty całemu szpitalowi. „Zarzucano mu, że jego klinika przynosi straty szpitalowi, ale niewykluczone, że odpowiedzialność za to spoczywała na administracji rozliczającej się z NFZ” – czytamy. Ciało prof. Mariana Zembali znalazła rodzina w basenie znajdującym się przy jego rodzinnym domu w Zbrosławicach. Makabrycznego odkrycia dokonano 19 marca. Prokuratura ujawniła wstępne wyniki sekcji zwłok. Wynika z nich, że przyczyną śmierci prof. Zembali było utonięcie. Oficjalnie potwierdzono także, że były minister zdrowia zostawił list pożegnalny. Prowadzone przez Prokuraturę Rejonową w Tarnowskich Górach śledztwo zostało wszczęte pod kątem art. 151 Kodeksu karnego. Przepis ten mówi o namawianiu lub udzieleniu pomocy w popełnieniu samobójstwa. Jak zaznaczają śledczy, to standardowa kwalifikacja w przypadku wyjaśniania okoliczności samobójstw. – Nic nie wskazuje, żeby ktoś pomógł panu profesorowi targnąć się na własne życie – podkreśliła prok. Szymocha-Żak. CZYTAJ WIĘCEJ: Nie żyje prof. Marian Zembala. Prokuratura zabezpiecza ślady Nowe doniesienia o śmierci prof. Zembali. Tragiczne okoliczności „Proszę Boga o wybaczenie…” Syn pożegnał prof. Zembalę Tajemnicze okoliczności śmierci prof. Zembali. Jego przyjaciel zabrał głos: „Nie wierzę w samobójstwo” Śmierć prof. Zembali. Prokuratura ujawniła wstępne wyniki sekcji zwłok Pogrzeb prof. Zembali. Apel rodziny Źródła: Radio ZET/NCzas REKLAMA

Małgosia Kląskała z Wrocławia zmarła 25 września. Miała tylko 8 lat, a od 3. roku życia walczyła z nowotworem. Po jej śmierci rodzice opublikowali na profilu córki na Facebooku pożegnalny list, który im zostawiła. Małgosia cierpiała na neuroblastomę – rzadki dziecięcy nowotwór. Leczenie dało jej tylko rok normalnego dzieciństwa, później choroba wróciła i już nie odpuściła. Dziewczynka zdawała sobie sprawę, że umiera, i na 5 tygodni przed śmiercią napisała list, który wzruszył jej bliskich oraz setki tysięcy internautów. Cieszcie się życiem „Gdy to przeczytałam, zmroziło mnie to, że ona była tak gotowa, że pomyślała nawet o testamencie... Wzruszyło mnie to, co tam zawarła... Dlatego chcę się tym z Wami podzielić...” – napisała w poście mama Małgosi. „Mamo, tato mimo tego, że już mnie nie ma, to chcę wam powiedzieć, że bardzo was kocham. Wiem, że mimo tego, że teraz jesteśmy rozdzieleni, to niedługo znowu się spotkamy tutaj, gdzie ja teraz jestem. Cieszcie się życiem tak jak ja, póki macie czas, to znaczy tu gdzie ja jestem, też jest fajnie, ale nie ma wesołego miasteczka. Nie kłóćcie się już, będę was tu z góry obserwować, ale mam ogromną nadzieję, że przestaniecie od razu. Uwielbiałam spędzać z wami czas, uwielbiam was, buziaki. Gosia, której już nie ma, ale nadal o was pamięta”. Pełna treść listu Małgosi w poście: Ostatnie szczęśliwe chwile Mama Małgosi zdradziła, że list został napisany w czasie, gdy jej córka jeszcze była pełna sił i energii, „gdzieś pomiędzy nocowaniem u dziadków, zbieraniem malin i czereśni z babcinej działki, kąpielą na Błękitnej Lagunie, zakupami, wizytą w kinie, randką z dziadkiem w aquaparku a wizytą rodzinki z Warszawy i wypadem do zoo i Ogrodu Japońskiego. Wtedy jeszcze żyła na pełnej petardzie i powoli zwalniała, by 25 września 2021 zatrzymać się na zawsze...”. Małgosia odeszła w domu, wtulona w swojego tatę. Pogrzeb odbył się 1 października. Zamiast kupować kwiaty, uczestnicy uroczystości mogli wesprzeć Hospicjum Formuła Dobra lub akcję zbierania pieniędzy na specjalny rower dla niepełnosprawnego Rafała Konopki. Przeczytaj też: Jak rozmawiać z dzieckiem o śmierci, aby go nie przestraszyć Chcieli wyleczyć córkę. Oskarżono ich o jej śmierć „Moja córeczka pokonała raka”

Do tragedii doszło w sobotę, 18 września ok. godz. Jak się okazało, mężczyzna, który popełnił samobójstwo, zostawił list. Do jego zdjęcia dotarła Polska Agencja Prasowa. W odręcznie napisanym liście widnieje data r., miejscowość, numer egzemplarza - 1. "Oddałem życie jako protest przeciwko strajkowi służby zdrowia (bo jest polityczny przeciw Polsce PiS)!" - czytamy w liście. Został on podpisany imieniem i nazwiskiem, pada w nim także data urodzenia mężczyzny. Wcześniej RMF FM informowała, że dotarła do listu mężczyzny, który śmiertelnie się postrzelił. Według rozgłośni, z nieoficjalnych informacji wynika, że zmarły to starszy mężczyzna, emerytowany wojskowy. Czytaj też: Samobójstwo na terenie Białego Miasteczka. Nagrano moment zdarzenia! Znamy motyw! Mężczyzna śmiertelnie postrzelił się w Warszawie Do tragicznego zdarzenia doszło w sobotę, 18 września podczas konferencji prasowej komitetu protestacyjno-strajkowego w Warszawie, na terenie "Białego Miasteczka" przy al. Ujazdowskich około godziny Policja przekazała PAP, że ze wstępnych ustaleń wynika, iż doszło do samookaleczenia, a mężczyzna zmarł. Podkomisarz Rafał Retmaniak z biura prasowego Komendy Stołecznej Policji podał, że mężczyzna z obrażeniami twarzy został przewieziony do szpitala i zmarł w związku z poniesionymi obrażeniami. - Stałam kilka kroków od tego mężczyzny. Dziękuję Bogu, że kula we mnie nie trafiła – mówi ze łzami w oczach świadek wydarzenia w rozmowie z "Super Expressem". Samopodpalenie na warszawskim placu Defilad Przypomnijmy, 19 października 2017 na warszawskim placu Defilad również doszło do śmierci z powodów politycznych. Piotr Szczęsny przy nutach piosenki "Kocham wolność" zespołu Chłopcy z Placu Broni, rozsypał ulotki z manifestem i poinformował, że protestuje przeciwko łamaniu przez rząd (PiS) wolności obywatelskich. Następnie podpalił się ze słowem "Protestuję" na ustach. W tym przypadku jednak samobójstwo skierowane było przeciwko rządowi PiS. "Białe Miasteczko". O co chodzi? "Białe Miasteczko istnieje od 11 września, powstało po manifestacji pracowników ochrony zdrowia w pobliżu Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Akcja nawiązuje do "Białego Miasteczka" pielęgniarek z 2007 roku. Ostatnie pożegnanie zamordowanej Pauliny Sonda Czy czujesz się bezpiecznie w Warszawie?

Odpowiedzi Zeby napisac dobry list pozegnalny bys musial wspominac cale swoje zycie i ludzi jakich napotkales na swojej drodze. Jestes wrazliwy, wiec sentymentalny powrot myslowy do starych czasow Ci zajmie 2 tygodnie, a potem napisanie to sprawa moze dwoch dni. Ale powiem Ci jedno, ze w tym wieku nie zyje sie dla kogos, tylko pomimo kogos. Tez mam podobny problem, ale nie zabijam sie, tylko probuje poznawac kogos ;) Kochana Rodzino!Kierując się słowami Mahometa: „Pozwólcie sercom od czasu, do czasu odpocząć”, postanowiłam zakończyć swe krótkie życie.„Śmierć jest dobra. Wobec wszystkiego zła, które się dzieje na świecie, śmierć jest człowiekowi najlepszym przyjacielem (...). Śmierć jest długim snem i chłodną nocą, po upalnym dniu. Życie jest gorącym pyłem, a śmierć chłodną woda (...) W chwili śmierci ucisza się twoje serce i przestaje się skarżyć.” Chciałabym wreszcie poznać smak śmierci, i oblać się chłodna się beze mnie obędzie i tak w nim nic nie zmienię, a może dzięki temu coś się zmieni? Nie mam już nadziei na szczęśliwe życie. Jednak nie ma to znaczenia, bo i tak moim jedynym szczęściem w życiu jest z niego się do łóżka z życzeniem, czasem mam nadzieję, że się więcej nie obudzę, rano otwieram oczy, widzę znowu słońce i czuję się będzie jedyną przyjemnością, której nie mi chęci do życia, istnienie nie ma już dla mnie wartości. Po co męczyć się, i patrzeć jak świat się psuje. Wystarczy jeden terrorysta i jutro zaczynamy życie od kamienia wszystko jest chwilą, jak pisali wielcy powoli traci wojna światowa będzie na kamienie, a potem, w którymś tam roku małpy nie będą dzielić się bananami, żeby nie zaczynać wszystkiego od nowa czy takie istnienie ma sens?Gdyby ktoś zagwarantował mi, że po śmierci nie ma cierpienia, zabiłabym się już to jeno wielkie bagno, z którego nielicznym udaje się wyjść na twardy ja będę jedną z takich, która sobie nie nudzi mnie ze takich osób są setki, tysiące,a może nawet miliony, ale naprawde ja mam dosyć mam już siły na to wszystko, to wszystko mnie wykańcza i i pisząc to myślę, po co w ogóle istnieje coś takiego jak człowiek, i po co ma on byłoby łatwiejsze, gdyby nie było ja mam uczucia i to zbyt dużo tych negatywnych. W sumie jestem nikim ważnym dla nikogo, nikt mnie nie kochał, jestem nie potrzebna, mało inteligentna i przy tym jeszcze mało urodziwa. Zawiodłam wiele razy najbliższych, więc nic się nie stanie, jak zawiodę jeszcze raz, ostatni po to, aby nie umierać, a teraz chce umrzeć po to, aby nie żyć, nie ranić, nie czuć, nie być ranionym i tak po prostu nie myślę sobie, że lepiej jak bym się nie urodziła. Po co się rodzić skoro trzeba umrzeć? Myślę, ze czas zakończyć ten list, ponieważ brak mi słow,by wyrazić to, co czuje, tak jak nie wiedział, co pisać Meriadok pisze i ja: „(...) taki już mamy zwyczaj, że w chwilach wzruszeniauciekamy się do błahych słów i mniej mówimy, niż się powiedzieć za dużo. Dlatego brak nam właściwychsłów, gdy nie wypada żartować „„Zegnaj już świecie, zegnaj na wieki, może kiedyś ma dusza ujrzy twe piękno i znów pogrąży się w goryczy życia przeklętego”.Usniona na wieki tak wygląda mój list mam nadzieje że pomogłam Szuszu2 odpowiedział(a) o 00:43 blocked odpowiedział(a) o 23:48 Przeproś, podziękuj i spiep*rzaj do bozi . blocked odpowiedział(a) o 23:49 nie pisz, niech sie domysla co bylo nie tak Uważasz, że ktoś się myli? lub

Na długo nim ostatnie słowa będą potrzebne, podajemy wspaniały sposób na upewnienie się, że niczego nie żałujesz.„Ostatni list” – wdzięczność i miłośćNikt nie lubi myśleć o śmierci, czy to swojej własnej, czy ukochanej osoby. Ale częścią żałoby może być radość i wdzięczność z powodu tego, że znaliśmy wspaniałą osobę lub mieliśmy wspaniałe życie. Dlatego doktor Stanfordu, VJ Periyakoil, która specjalizuje się w wielokulturowych studiach nad starzeniem i geriatrii, stworzyła Projekt „List Przyjaciół i Rodziny Stanforda” – żeby pomóc nam pozbyć się wszystkich potencjalnych żali i zamiast tego pobudzić nas do wdzięczności i zeszłym roku Periyakoi i jej zespół stworzyli w ośmiu językach darmowy szablon „ostatniego listu”, który każdy może wykorzystać, aby wyrazić uznanie, przebaczenie i wdzięczność wobec swojej rodziny i przyjaciół, zanim zawiera siedem, jak nazywa je Periyakoil, „zadań weryfikujących życie”.Zadania „weryfikujące życie”Zadanie 1: Podziękuj ważnym w twoim życiu 2: Przypomnij sobie wspaniałe momenty ze swojego 3: Przeproś tych, których kochasz, jeżeli ich 4: Przebacz tym, których kochasz, jeśli oni zranili 5: Wyraź swoją wdzięczność za wszelką miłość i troskę, którą 6: Powiedz swoim przyjaciołom i rodzinie jak bardzo ich 7: Poświęć chwilę, by się także:14 łóżek do umierania. S. Michaela Rak, jej wileńskie hospicjum i list do Boba DylanaChociaż list każdego jest inny, zwłaszcza z uwagi na różnice rasowe, etniczne, klasowe czy inne czynniki kulturowe, Periyakoil odnotowała pewne powtarzające się motywy między różnymi oficjalny film Projektu List Przyjaciół i Rodziny Stanforda, na którym pacjenci czytają fragmenty swoich listów:Czego żałujemy?W artykule, który niedawno ukazał się w gazecie The New York Times, Periyakoil pisze: „Emocją, którą ludzie najczęściej wyrażają, jest żal: żal, że nigdy nie mieli wystarczająco dużo czasu, żeby odbudować zniszczoną przyjaźń; żal, że nigdy nie powiedzieli swoim przyjaciołom i rodzinie, jak bardzo im na nich zależy; żal, że zostaną zapamiętani przez swoje dzieci, jako przesadnie krytyczne matki albo rygorystyczni, autorytarni ojcowie”.Inne powszechne uczucia to duma z dziecka, spóźnione przeprosiny i wybaczenie zapewnia czytelników, że najlepszy czas, żeby napisać swój list to ten, kiedy wciąż jesteśmy zdrowi. To szansa, żeby wypowiedzieć coś, czego moglibyśmy nigdy nie wyznać głośno ludziom, których cenimy w życiu najbardziej. List może być szczególnie wartościowy dla osób nieco bardziej powściągliwych, ale prawda jest taka, że wszyscy możemy pozwolić sobie na więcej miłości i wdzięczności, nie tylko zanim odejdziemy, ale także w naszym codziennym robisz ze skończonym listem, którego napisanie wymaga wiele odwagi, zależy od Ciebie.„Po napisaniu listu możesz od razu podzielić się z nim ze swoimi bliskimi” – pisze Periyakoil. – „Możesz także przechować go w bezpiecznym miejscu lub u zaufanej osoby, tak, żeby trafił do Twojej rodziny w przyszłości. Niektórzy ludzie wolą używać listu jako żyjącego świadectwa, będącego ich spuścizną i aktualizować go w miarę upływu czasu” – dodaje autorka zainspirować się niektórymi przykładami zaprezentowanymi w zamieszczonym w internecie filmie. Bez względu na to, czy zdecydujesz się spisać swoje myśli czy nie, podziwiamy Periyakoil i jej zespół za wspieranie tego rodzaju refleksji i wdzięczności – które tylko mogą wnieść więcej miłości do czyjegoś także:Czy wiesz, czego umierający żałują najbardziej? Nie jest za późno, by zmienić swoje życieCzytaj także:Czy Ty też boisz się śmierci?Artykuł pochodzi z angielskiej edycji portalu Aleteia

„Jest czas rodzenia i czas umierania, czas sadzenia i czas wyrywania tego, co zasadzono” Koh 3,2. Wszystko ma swój czas Wszyscy doskonale zdajemy sobie sprawę z prawdziwości tych słów. Wiemy, że każdy kto się narodził kiedyś umrzeć musi. Uczestniczyliśmy w wielu pogrzebach, przeczytaliśmy niezliczoną liczbę nekrologów. Sami doświadczamy bezlitosnej siły czasu, który odciska piętno na naszym organizmie. Lecz kiedy śmierć zapuka do drzwi naszego domu, sprawa wygląda inaczej. Wcześniej, czy później każdy z nas będzie zmuszony do skonfrontowania się ze śmiercią kochanej osoby. Każdy z nas poczuje lodowaty podmuch śmierci. Wcześniej czy później trzeba będzie zmierzyć się z żałobą. Prawdą jest, że nie zrozumie smutku owdowiałej osoby ktoś, kto nie przeżył w zgodnym kochającym małżeństwie całego życia. Prawdą jest, że nie postawi się w miejscu rodzica załamanego po śmierci dziecka ten, kto nie ma dzieci. Żałoba zawsze jest sprawą osobistą i każdy przeżywa ją na swój własny, niepowtarzalny sposób. Lecz prawie każdy z nas wcześniej czy później będzie przeżywał ostatnie pożegnanie kochanej osoby. Żałoba – czas by rozpocząć żyć na nowo Warto zastanowić się nad tym, jak tę żałobę przeżyć by była ona okazaniem szacunku zmarłej osobie. Może to stwierdzenie wydaje się groteskowe, lecz życie uczy nas, że czasem żałoba staje się czasem koncentracji na samym sobie a nie na zmarłym. Jakże często usłyszeć można od wdowy słowa „Jak on mógł mi to zrobić!”. Tak jakby mąż chciał zrobić na złość żonie i dlatego umarł. Wszak to jej teraz jest źle i trudno. To ona teraz musi się zając całym domem. Wszak to ona została opuszczona. A gdzie w tym wszystkim jest zmarły mąż? Gdzie w tym wszystkim jest szacunek i wdzięczność okazana osobie, która odeszła? Okazuje się tak często że liczę się tylko ja i mój ból. Oczywiście trudno pogodzić się z odejściem dobrej, oddanej, kochanej osoby, z którą przeżyło się praktycznie całe życie. Odliczając bowiem lata mało świadomego dzieciństwa i młodości, to bardzo często okazuje się, że małżeństwo trwało prawie całe życie. To normalne, że małżonkowie przyzwyczaili się do siebie, wrośli w siebie emocjonalnie. Stworzyli swoje wspólne życie i nie widzieli innej możliwości. Dlatego tak trudno jest przyjąć śmierć i osamotnienie. Dlatego poczucie pustki po kilkudziesięciu latach małżeństwa jest tak doskwierający. Lepsza wdzięczność niż rozpacz Lecz trzeba dać prawo odejść małżonkowi. Trzeba pozwolić mu umrzeć, bo takie są prawidła naszego życia. Jednocześnie warto z wdzięcznością wspominać wspólnie przeżyty czas i doceniać dobro, które od kochanej osoby otrzymaliśmy. Z tej wdzięczności do zmarłego i miłości, która nas łączyła winna rodzić się troska o życie wieczne męża, żony. Ze smutkiem bowiem, jako duszpasterz muszę powiedzieć, że łzy smutku na pogrzebie i późniejsza żałoba wcale nie przejawia się w trosce o wieczne dobro zmarłego. A z wdzięczności, miłości i pragnienia serca powinna się rodzić ta troska, która bardzo pomaga w owocnym przeżywaniu żałoby. Doskonale wiemy, że najpiękniejsze kwiaty, znicze, wyszukany nagrobek nie pomogą zmarłemu. One cieszą nasze o czy i często są wymówką braku pomocy duchowej dla tych którzy odeszli. Zmarli potrzebują naszej modlitwy. My potrzebujemy okazać im miłość. Te dwie potrzeby jakże pięknie i owocnie łączą się w sobie w modlitwie o ich wieczne zbawienie. Jak ta modlitewna pomoc powinna wyglądać opowiemy w kolejnym artykule. Ks. Radosław Rychlik

Federico Carboni uległ poważnemu wypadkowi, wskutek którego został sparaliżowany. Przez ostatnie kilka lat walczył o to, by legalnie popełnić samobójstwo. 44-latek był pierwszym Włochem i ikoną walki o prawo do godnej śmierci. Odszedł 16 czerwca w otoczeniu najbliższych. Szczery list pożegnalny Prawdziwe nazwisko mężczyzny świat poznał dopiero po jego śmierci. Wcześniej znany był pod pseudonimem "Mario". Odszedł we własnym domu w mieście Senigallia. Podczas ostatnich chwil towarzyszyli mu najbliżsi – rodzina i przyjaciele. 44-latek nie miał żony ani dzieci. Przed wypadkiem był kierowcą ciężarówki. "Mario" zostawił list pożegnalny, który powstał na miesiąc przed jego śmiercią. Mężczyzna wyznał: "Nie mogę zaprzeczyć, że żałuję odebrania sobie życia. Byłoby to nieprawdziwe i kłamliwe, ponieważ życie jest wspaniałe i mamy je tylko jedno. Niestety, tak to się jednak potoczyło". Długa walka o godną śmierć Mężczyzna był sparaliżowany przez 12 lat. Podczas swojej walki o godne odejście musiał pokonać szereg przeszkód. Osiągnąć cel pomogło mu Stowarzyszenie Luca Coscioni, czyli organizacja wspierająca ludzi w eutanazji. Podczas konferencji prasowej po śmierci Carboni’ego, sekretarz krajowy stowarzyszenia Filomena Gallo, odczytała list pożegnalny mężczyzny. Kobieta podkreśliła: "Federico chciał skorzystać ze swojego prawa do wolnego wyboru we Włoszech i był świadomy, że jego opór będzie prawem, wolnością przysługującą wszystkim". Skarbik stowarzyszenia Coscioni - Marco Cappato wyjaśnił, że Mario skontaktował się z nim po raz pierwszy dwa lata temu. Wtedy planował wyjazd do Szwajcarii i właśnie tam chciał zakończyć swoje życie. "Jestem dumny i zaszczycony, że stałem po waszej stronie" - Te dwa lata uporu i determinacji pozwoliły panu Carboni być dumnym z bycia "pierwszą osobą we Włoszech, która uzyskała pomoc medyczną w przypadku dobrowolnej śmierci" – powiedział Cappato. Federico Carboni był pierwszym Włochem, który legalnie zdołał popełnić samobójstwo. W liście apelował do swoich bliskich, by nie smucili się. Mężczyzna napisał: "Broniliśmy się, atakując i atakowaliśmy, broniąc się, stworzyliśmy sądowy kamień milowy i kawałek historii w naszym kraju i jestem dumny i zaszczycony, że stałem po waszej stronie". Carboni zmarł 16 czerwca po tym, jak sam zaaplikował śmiertelny lek przy pomocy specjalnej maszyny. Procedura kosztowała 5 tys. euro i na jej rzecz została zorganizowana specjalna zbiórka. - Teraz w końcu mogę latać, gdzie chcę – podkreślił w liście pożegnalnym.

Albańczycy najpierw przewieźli ciało handlarza bronią, a potem... Śledztwo "Faktu" wskazuje na jednoznaczne tropy [WIDEO] Data utworzenia: 25 lipca 2022, 6:15. Zdaniem albańskich służb Andrzej I. (71 l.), handlarz bronią, który miał dostarczyć naszemu rządowi respiratory, umarł śmiercią naturalną. Z jego ciała, jak wynika z ustaleń "Faktu", po śmierci pobrano próbki krwi do badań. I to na tej podstawie śledczy w Tiranie wykluczyli udział osób trzecich w jego zgonie. "Fakt" ustalił również, że ciało Andrzeja I. w trumnie trafiło do Polski. Foto: TVN 24 / Ciało Andrzeja I. zostało odnalezione przez policję w Tiranie 20 czerwca. Jak ujawniliśmy w "Fakcie" w sobotę, funkcjonariuszy albańskiej policji zaalarmowała rodzina I., mieszkająca w Polsce, która nagle straciła z nim kontakt telefoniczny. Sprawa śmierci Andrzeja I. Kostnica to pilnie strzeżone miejsce – Ciało mężczyzny odnaleziono w jednym z apartamentów przy bulwarze Bajram Curii w Tiranie – poinformowała lokalna policja. Następnie, jak mówi "Faktowi" albański dziennikarz Muhamed Veliu (44 l.), zwłoki trafiły do kostnicy zakładu medycyny sądowej. Morgu, jak w języku albańskim nazywa się kostnicę, w Tiranie znajduje się w zakładzie medycyny sądowej oddalonym około sześciu kilometrów od centrum. Zakład to specjalnie wydzielony i chroniony budynek położony na terenie dużego szpitalnego kompleksu. To tutaj do badań trafiają ciała z Tirany oraz okolic. Kiedy zjawiliśmy się tam w niedzielę, ochroniarz od razu poinformował nas, że jest to teren szczególnie chroniony i nie powinniśmy się do niego zbliżać. – To tam zwłoki Andrzeja I. zostały sprawdzone przez specjalistów, a także pobrano z nich próbki krwi, oraz wycinki tkanek do badań – opowiada nam o albańskich procedurach Veliu. Albańczycy mają próbki krwi Andrzeja I. Na podstawie tych wyników uznano, że do śmierci I. doszło z przyczyn naturalnych. Nie wiadomo jednak, co dokładnie znajduje się w treści raportu sekcji zwłok przeprowadzonej na trenie Albanii. Na razie prokuratura nie ujawniła, czy w badaniu ciała uczestniczyli przedstawiciele naszego kraju. "Fakt" ustalił, że z całą pewnością po tych procedurach ciało Andrzeja I. trafiło do Polski w trumnie. – Nie ma możliwości, by zostało skremowane w Albanii. Każdy, kto twierdzi inaczej, kłamie – dodaje nasz rozmówca z albańskiej telewizji. Pogrzeb Andrzeja I. odbył się w Polsce 15 lipca. Jak przekazała nam jego żona, pani Ewa (69 l.), dwa dni przed śmiercią mężczyzna skarżył się na ból serca. – Nie widzieliśmy się od 1,5 roku, ale rozmawialiśmy przez telefon. Ostatni raz w sobotę przed jego śmiercią. Na nic się nie skarżył, mówił tylko, że ostatnio boli go serce – opowiadała nam kilka dni temu. Cała rozmowa z Muhamedem Veliu Z Muhamedem Veliu, korespondentem politycznym telewizji Top Channel w Tiranie, rozmawia Tomasz Kozłowski. Fakt: Muhamed, rozmawiamy o śmierci Andrzeja I., handlarza bronią. W Polsce trwa dyskusja dotycząca tego, czy jego ciało mogło zostać skremowane w Albanii. Czy mógłbyś się do tego tematu odnieść? Czy można w Albanii spalić zwłoki zmarłego? Muhamed Veliu: Nie mamy takiej tradycji. W Albanii nigdy nie kremujemy ciał. Taka procedura nie istnieje. U nas działa to tylko w jeden sposób: zwłoki zmarłych są grzebane w ziemi. Kremacja nie jest możliwa. Tego, o czym mówisz, umieszczania zwłok w krematorium, nigdy nie praktykowaliśmy. Tak, więc jeśli ktoś twierdzi, że zwłoki tego człowieka [Andrzeja I. – red.] najpierw trafiły do krematorium, a potem zostały wysłane do Polski, to nie jest to prawda. Takie rzeczy się nie dzieją. Nie mamy nawet urządzeń do kremowania zwłok. Nie robiono tego także u nas w przeszłości. Także to, co się u was mówi na ten temat, to fake news. Co w takim razie mogło się stać z ciałem Andrzeja I.? Jaka jest oficjalna procedura? Muhamed Veliu: Po pierwsze, kiedy albańska policja znajduje w domu zwłoki, ciało zabiera się w specjalne miejsce – do kostnicy w zakładzie medycyny sądowej. Doktor przeprowadza sekcję zwłok, sprawdza tkanki serca, żołądka, bada, czy nie doszło do zatrucia, pobiera próbki krwi do analizy, żeby spróbować ustalić, co się stało. Kiedy wszystkie te procedury są przeprowadzone, lekarze sporządzają szczegółowy raport i podpisują go, a ciało zostaje wydane rodzinie. W sprawie, o której rozmawiamy, mamy do czynienia nie z obywatelem Albanii, a Polski. W tym przypadku po tej całej oficjalnej procedurze ciało zostało wydane z kostnicy i trafiło na lotnisko. A z lotniska zostało samolotem przewiezione do Polski. Oto chronologia zdarzeń w tej sprawie. Albański trop w życiu handlarza bronią O tym przed śmiercią handlarz bronią rozmawiał z żoną Kto tak naprawdę umarł w Albanii? /7 TVN 24 / Zakład medycyny sądowej w Tiranie. /7 - / TVN 24 Andrzej I. (71 l.), handlarz bronią, który miał dostarczyć respiratory Ministerstwu Zdrowia. /7 -/- W zakładzie medycyny sądowej znajduje się kostnica, do której trafiło ciało Andrzeja I. /7 Materiały redakcyjne / - W tym miejscu odbyła się sekcja zwłok Andrzeja I. /7 -/- Bulwar Bajram Curri w Tiranie. Tutaj, w jednym z apartamentów policja odnalazła ciało Andrzeja I. /7 -/- Muhamed Veliu (44 l.), dziennikarz stacji Top Channel. /7 -/- Bulwar Bajram Curri w Tiranie. Masz ciekawy temat? Napisz do nas list! Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Wszystkie historie znajdziecie tutaj. Napisz list do redakcji: List do redakcji Podziel się tym artykułem:

Przez lata cieszył się ogromną sympatią widzów. Ich serca podbił rolami w takich produkcjach, jak „Życie za życie. Maksymilian Kolbe”, „Siekierezada” czy serialach „M jak miłość”, „Fala zbrodni” i „Pierwsza miłość”. Świetnie sprawdzał się również jako reżyser. Prywatnie przez lata wiódł spokojne życie jako mąż i ojciec. Jednak fatalny romans zmienił jego życie o 180 stopni... Od samobójstwa Edwarda Żentary minie w tym roku 11 lat. Powody tej dramatycznej decyzji ujawnił w liście, który napisał tuż przed śmiercią... A ta trwała aż trzy dni. 25 lata temu Gianni Versace zginął z rąk mordercy Edward Żentara: dzieciństwo, trudna edukacja Wychowywał się w Koszalinie. Od dziecka fascynował go film. Podobno gdy siedział w kinie marzył, że pewnego dnia znajdzie się po drugiej stronie ekranu. Choć początkowo nic nie zapowiadało, że kiedykolwiek może się to ziścić... Edward Żentara w młodości interesował się sportem. Do tego stopnia, że rozważał nawet karierę nauczyciela wychowania fizycznego! Przejawiał również spory talent lingwistyczny. Podobno w rok nauczył się niemieckiego, ponieważ... zakochał się w Niemce! Gdy ta zerwała z nim, nie chciał jednak dalej zgłębiać tajników germanistyki. Na bardziej artystyczne tory nakierowała go nauczycielka języka polskiego w liceum. Stwierdziła, że ma talent. Namawiała, by coś z tym zrobił. Podjął decyzję, by zdawać do łódzkiej filmówki. Dostał się, ale początki nie były łatwe. Na pierwszym roku podobno groziło mu wydalenie ze studiów z powodu... matowego, mało donośnego głosu. „Potem znów chciano się mnie pozbyć, bo nie umiałem pokazywać żadnych uczuć”, żalił się w jednym z wywiadów przed laty (cytat za Początkowo fala krytyki podcięła mu skrzydła. Ale nie poddał się. I słusznie, ponieważ po kilku latach głos znacznie mu się obniżył i stał się charakterystyczny. A to z kolei otworzyło mu drzwi do dużej kariery... Czytaj także: Tak wyglądały ostatnie godziny Robina Williamsa. Aktor planował samobójstwo? Fot. Tomasz Gawalkiewicz / Forum Edward Żentara, Lubuskie Lato Filmowe, Łagów, rok Pierwsze role i duża rozpoznawalność. Jak Edward Żentara zdobył popularność? Debiutował w połowie lat 70. XX wieku na deskach teatru w Koszalinie. Gdy skończył studia w łódzkiej filmówce w 1980 roku, nie mógł narzekać na brak propozycji. Zaczął współpracę z wieloma placówkami, w tym w z teatrami w Warszawie, Krakowie, Szczecinie czy Lublinie. I to w tym ostatnim na jego drodze pojawiła się piękna Marta. Nie była aktorką zawodową, ale miała na koncie kilka ról, tę Gałązki Jabłoni w „Siekierezadzie”. Między nią a Edwardem Żentarą narodziło się silne uczucie. Wzięli ślub. Wkrótce powitali również na świecie synka Mikołaja. Małżonka porzuciła aktorski fach, by zająć się domem i dzieckiem. Na rodzinę zarabiał właśnie on... Lata 80. były rozkwitem jego kariery. Choć Edward Żentara w filmie debiutował w „Rodzinie Połanieckich” w 1978 roku, widzowie najbardziej zapamiętali go jako plastyka-karatekę w dramacie Wojciecha Wójcika „Karate po polsku” z 1982 roku, chasyda „Złotego” w „Austerii” Jerzego Kawalerowicza, poetę Janka Praderę w „Siekierezadzie” Witolda Leszczyńskiego z 1985 roku czy wreszcie Maksymiliana Marię Kolbego w dramacie biograficznym Krzysztofa Zanussiego „Życie za życie. Maksymilian Kolbe” z 1991 roku. Zagrał również proboszcza w „Pokuszeniu” Barbary Sass z 1995 roku, a także komendanta wojewódzkiego policji, generała Rajmunda Sieradzkiego w sensacyjnym serialu Polsatu „Fala zbrodni” (emitowanym w latach 2003-2008). Pojawił się również jako Wiktor Nachorski, mąż Marioli w telenoweli „Pierwsza miłość”, która na na antenie gościła od 2005 do 2011 roku. Z uwagi na warunki fizyczne często był obsadzany w rolach wymagających, jako człowiek bezwzględny i zimny, jak choćby oficer hitlerowski. Łącznie wystąpił w 40 różnych filmach. Edward Żentara był cenionym aktorem w środowisku. W 1986 roku został laureatem nagrody Złotego Ekranu, plebiscytu organizowanego przez tygodnik „Ekran”, rok później na jego konto powędrowała Złota Kaczka oraz nagroda im. Zbyszka Cybulskiego, przyznawana w kategorii najlepszego polskiego aktora za 1986 rok. Już w 1989 roku został natomiast odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi. Wydawało się, że ma wszystko. I wtedy właśnie nastąpił kryzys... Czytaj także: Tragiczny los Robina Williamsa. Dokument o życiu i śmierci aktora ujawnia, jak bardzo cierpiał Fot. TRICOLORS/East News Edward Żentara, rok Kryzys wieku i zwrot ku rodzinie. Przełom wieków nie dla Żentary Jednak w drugiej połowie lat 90. coś się zmieniło. Zaczął dostawać mniej ról. Powód? Prozaiczny. Zmiany w wyglądzie. Nieco wyłysiał i przytył. Po prostu upływ czasu dał o sobie znać... Czy to wtedy zaczęły się jego poważne problemy, także te natury psychicznej? Być może. „Jestem świadomy swojej niedoskonałości. Fizycznie jestem silny. A psychicznie, niestety, bardzo słaby”, zwierzał się. Stracił wówczas serce do grania. Zwrócił się w stronę rodziny... Przewartościować wszystko pomogła mu żona Marta. Na co dzień osoba pogodna i przyjazna, świetnie dogadująca się z ludźmi. „Mamy w górach dom i spędzamy tam każdą wolną chwilę. To idealne miejsce, by wypocząć i nacieszyć się otaczającą przyrodą. Szum strumyka, las, a od wiosny - przydomowy ogród... Żona jest po kursie florystycznym. Dzięki niej rozpoznaję krzewy, kwiaty. Wystarczy kilka dni, by zregenerować siły”, zwierzał się w wywiadzie w 2009 roku. To pomogło mu oczyścić głowę. Nabrał dystansu. Wstąpiły w niego na nowo siły twórcze. Zainteresował się reżyserią i pisaniem scenariuszy. Doceniło to środowisko. Edward Żentara został dyrektorem kilku teatrów. Kierował tymi w Grudziądzu, Koszalinie, zaś w 2008 r. objął ten w Tarnowie. I to w nim poznał kobietę, która wywróciła jego życie o 180 stopni... Czytaj także: Ostatnie zdjęcie Patricka Swayze. Tak aktor wyglądał tuż przed śmiercią Fot. TRICOLORS/East News Edward Żentara, rok Romans, który zmienił wszystko. Dla niej Edward Żentara zostawił żonę Ten romans zaważył na wszystkim. Ona była od niego młodsza o 25 lat. Zakochali się w sobie. On zostawił dla niej żonę. Ale związek łączony z pracą nie mógł zakończyć się niczym dobrym. Inni aktorzy skrycie bądź jawnie zaczęli kierować poważne zarzuty pod adresem Edwarda Żentary. Twierdzili, że faworyzuje swoją ukochaną. On bronił się na łamach mediów, że są to oskarżenia bezzasadne. „Patrycja S., prywatnie moja partnerka życiowa, ma odpowiednie wykształcenie, jest absolwentką studia aktorskiego, w tarnowskim teatrze na 17 premier zagrała tylko jedną główną rolę i dwie drugoplanowe...”, tłumaczył w lokalnym tygodniku. Niestety, nowe uczucie okazało się toksyczne. Ciągłe rozstania i powroty, zazdrość, kłótnie, poczucie niezrozumienia i pustki... Dla Edwarda Żentary był to niewyobrażalnie trudny czas. Dwa miesiące przed tragedią medialny rozgłos zdobył „List otwarty w sprawie Tarnowskiego Teatru”. Aktorzy, którzy byli w nim zatrudnieni, wprost krytykowali dyrektora placówki. Nie zgadzali się ze sposobem zarządzania, doborem repertuaru oraz wizją Edwarda Żentary. Dla aktora był to bolesny cios. Do problemów osobistych doszły jeszcze te zawodowe. A już wówczas 55-latek przyjmował antydepresanty i zaczął nadużywać alkoholu. Dramat rozegrał się 25. maja 2011 roku... Czytaj także: Był gejem i popełnił samobójstwo. Matka o 30-letnim Michale: „Nie poradził sobie z wykluczeniem. Zniszczono mu życie” Fot. TRICOLORS/East News Edward Żentara, Telekamery 2007, rok Śmierć Edwarda Żentary. Jak wyglądały jego ostatnie chwile? Była godzina Dyrektor tarnowskiej placówki nie zjawił się w pracy. Aktorzy zaczęli się niepokoić. O tej porze już dawno powinien być na miejscu. Podjęli decyzję, by udać się do jego mieszkania. Znajdowało się niedaleko teatru. Pukali, dobijali się. Na próżno. Odpowiadała im cisza. W końcu zdecydowali się wyważyć drzwi. Widok, który zastali, był dramatyczny. Edward Żentara odebrał sobie życie w wannie. W sposób niezwykle bolesny. Podciął sobie żyły podudzia. Wcześniej napuścił do wanny ciepłej wody, aby rany nie mogły się zasklepić. Wykrwawiał się przez trzy dni, zanim został znaleziony. „Ciało aktora znaleziono w jego mieszkaniu. Mimo reanimacji, nie udało się go uratować”, mówił wówczas w rozmowie z „Faktem” młodszy inspektor Dariusz Nowak z małopolskiej policji. Dla wszystkich był to ogromny szok. „To był przemiły człowiek”, podkreślali przejęci sąsiedzi. Tajemnica ostatniego listu Edwarda Żentary. Dlaczego popełnił samobójstwo? Zanim zdecydował się na najgorsze, napisał list. Jego dokładna treść do dziś nie jest znana. Wiadomo, że wyjaśnił w nim powód, dla którego odebrał sobie życie. Edward Żentara podobno popełnił samobójstwo z uwagi na fatalną sytuację w tarnowskim teatrze, jak również problemy i rozterki sercowe. „To jest tragiczna sytuacja. Edward był w pełni sił. Jestem bardzo zaskoczona tym, co się stało. Żył życiem Stachury. Nie dał sobie rady z kłopotami. To się zdarza coraz częściej. W momencie, kiedy u wrażliwych osób następuje zbitka złych rzeczy i kiedy pojawiają się kłopoty, ludzie nie wytrzymują. Grałam u niego gościnnie w teatrze i graliśmy w jednym serialu. Jest mi niesłychanie żal, że nie wytrzymał ciśnienia”, podkreślała w rozmowie z „Faktem” Dorota Kamińska. Edward Żentara został pochowany 30 maja 2011 na Cmentarzu Komunalnym przy ul. Gnieźnieńskiej w Koszalinie, swoim rodzinnym mieście. Demony, z którymi się zmagał, okazały się silniejsze niż możliwość ich pokonania... Czytaj także: Śmierć męża, dziecka i ukochanej siostry... Życie boleśnie doświadczyło Joannę Kurowską Fot. Krzysztof Kuczyk / Forum Edward Żentara, Dariusz Gnatowski, Warszawa, Fabryka Trzciny, rok

List o charakterze testamentalnym List pożegnalny samobójcy wpisujący się w charakter testamentalny zawiera określone przesłanie skoncentrowane na udzielaniu wskazówek osobom bliskim. Jedną z intencji pozostawienia listu pożegnalnego jest chęć poinformowania bliskich o ostatniej woli zmarłego, dysponowaniu swoim ciałem czy majątkiem. Jednak nie można rozpatrywać charakteru testamentalnego listu jedynie przez takie wąskie rozumienie słowa „testament”. List testamentalny może łączyć w sobie trzy poziomy zróżnicowanych treści, które oczywiście wpisują się w ten charakter intencji autora. Na podstawie zgromadzonego materiału można wskazać trzy wątki tematyczne, które pojawiają się w listach testamentalnych. Ich wspólną cechą jest to, że każda z tych informacji jest osobistym przesłaniem pośmiertnym. Określenie charakteru testamentalnego wymaga uwzględnienia zróżnicowanych poziomów tematycznych listu, które zdecydowanie wykraczają poza rozumienie testamentu jako wyraz ostatniej woli zmarłego. Testamentalny charakter wypowiedzi łączy w sobie informacje o charakterze rozstrzygnięcia, przesłanie do bliskich i wskazówki lub polecenia. Tematy rozstrzygnięcia i przesłania do bliskich stają się wiodącymi wątkami w treściach listów testamentalnych, zwykle przenikają się. To one stanowią główny trzon tematyczny wypowiedzi; w tle pojawiają się dodatkowo pozostałe dwa wątki, czyli wskazówki dla innych osób i pośmiertne polecenia. Warto podkreślić, że wątki nakazów działania można zaobserwować również w listach o charakterze prowokacyjnym i agresywnym, ale w klasyfikacji listów jako testamentalnych ważną rolę odgrywa kontekst i ton tych wypowiedzi. W listach testamentalnych wskazówki i polecenia kierowane jako pośmiertne przesłania nie są wulgarne i agresywne, ale raczej wynikają z troski o najbliższych, jaką w ostatniej wypowiedzi wyraża autor. Szczególną uwagę warto zwrócić na tematy rozstrzygnięcia, czyli określające rozwiązanie wątpliwości co do motywacji samounicestwienia i okoliczności decyzji o samobójstwie. Nie zawsze jest to rozstrzygnięcie o motywacji do działania; w listach testamentalnych częściej dotykają kwestii ewentualnej winy za śmierć. W badaniach rekonstrukcyjnych szczególnie ważną rolę odgrywają znaczenia i interpretacje, jakich dostarczają wyselekcjonowane tematy rozstrzygnięcia. Dlatego w kolejnych etapach prowadzonych badań w wielu przypadkach zostaną one poddane głębszej analizie. Przypadek 1 Zmarły mężczyzna w wieku 70 lat popełnił samobójstwo przez powieszenie w zabudowaniach gospodarstwa domowego. Miał bardzo dobre relacje z rodziną. W trakcie wspólnie spędzonych świąt najbliżsi nie zauważyli żadnych symptomów, które mogłyby zapowiadać próbę samobójczą. Mężczyzna nigdy nie leczył się psychiatrycznie, nie nadużywał alkoholu. W sąsiedzkim otoczeniu był lubiany, nie miał żadnych problemów finansowych. List nie zawiera bezpośrednich wyraźnych wskazówek co do okoliczności śmierci; nie zawiera również informacji, które mogłyby przybliżyć stan emocjonalny osoby w chwili podjęcia decyzji o śmierci. Wypowiedź jest raczej próbą rozstrzygnięcia decyzji o zakończeniu życia, na którą autor pośrednio wskazał. Ze słów „[...] przepraszam całą swoją rodzinę” można wnioskować, że była to tylko jego decyzja; podobnie określenie „błędy życia” jest lakonicznym przekazem o okolicznościach narastającej gotowości do zamachu samobójczego. Jest to informacja czytelna w większym stopniu dla osób bliskich, którzy podejrzewali, że szczególnie trudną sytuacją dla mężczyzny było postępowanie w sprawie wypadku drogowego. Jednak warto podkreślić, że niedopowiedzenia, które pojawiły się w liście, ostatecznie też nie były czytelne dla rodziny mężczyzny. Sama forma przekazu niewątpliwie ma charakter przesłania, przesądzając o testamentalnym charakterze tego listu. Przypadek 2 List pożegnalny został napisany przez kobietę w wieku 42 lat, która popełniła samobójstwo przez powieszenie. Od kilku miesięcy przed śmiercią osoba leczyła się psychiatrycznie w związku z depresją. Stan psychofizyczny kobiety, jak wynika z wyjaśnień osób bliskich, był spowodowany długotrwałym bezrobociem. Symptomy depresji pojawiły się po utracie pracy i z czasem nasilały się. Zmarła nie wyrażała wprost myśli samobójczych, ale objawy depresji były dla niej na tyle destrukcyjne, że sama prosiła lekarzy o umieszczenie jej w szpitalu dla osób z zaburzeniami psychicznymi. List, o lakonicznej treści, podejmuje temat rozstrzygnięcia okoliczności decyzji o samobójstwie. Nie zawiera żadnych wskazówek co do przesłania o ostatniej woli kobiety, ale dotyka negatywnego obrazu siebie jako osoby niepotrzebnej najbliższym. Ta treść odnosi się do okoliczności decyzji, za którą kobieta bierze odpowiedzialność, o czym świadczy sformułowanie „Kochani wybaczcie”. Treść listu nie wskazuje na inne osoby, które mogłyby przyczynić się do podjęcia tej krytycznej decyzji. Zobacz też: Samobójstwa w Polsce – policyjne statystyki Przypadek 3 Pod względem obszarów tematycznych bardzo podobny jest list pożegnalny pozostawiony przez 85-letniego mężczyznę, który podjął próbę samobójczą, nadużywając leków. Pozostawiony zapis jest repliką poprzedniego dokumentu, ponieważ podejmuje również temat rozstrzygnięcia o decyzji samobójczej, ale ukazany w szerszej perspektywie. Główny temat listu to informacja o czynnikach wpływających na podjętą decyzję. Wersy 2–4 opisują doświadczanie bólu, którego charakter nie został bliżej dookreślony, ale jest to doświadczenie ogromnie dolegliwe. Natomiast wersy 5–8 wskazują na osobisty charakter podjętej decyzji; podobnie jak w powyższym przypadku występuje zwrot „wybaczcie mi” i wskazanie na brak wyjścia z dolegliwej sytuacji życiowej. Przypadek 4 Analizowany list został napisany przez kobietę w wieku 86 lat, która popełniła samobójstwo, skacząc z mostu do rzeki. Jak wynika z dodatkowych informacji, osoba nie leczyła się psychiatrycznie, natomiast od dłuższego czasu borykała się z dolegliwościami natury somatycznej. Tematyka zawarta w pożegnalnej wypowiedzi w szerszym zakresie podejmuje wyróżnione tematy, które określiliśmy jako charakterystyczne dla listu testamentalnego. Podobnie jak w poprzednich listach, pojawia się wiodący temat rozstrzygnięcia decyzji o zamachu samobójczym, ale można zauważyć również kolejny aspekt, czyli przesłanie do najbliższych. Wypowiedź pożegnalna została spisana w piętnastu wersach i jednym wyrazie, koncentrując się na dwóch tematach. Temat rozstrzygnięcia o okolicznościach decyzji o śmierci pojawił się w wersach 1–4, następnie w zakończeniu treści (wersy 11–15) ponownie pojawiły się informacje o okoliczności tej decyzji. Jej opis koresponduje z motywacją do działania, zaprezentowaną jako szczególnie dolegliwe doświadczanie bólu, który jest nie do zniesienia. Odnosząc się do proporcji tematów, w treści listu niewątpliwie dominuje kwestia rozstrzygnięcia. Jednak w wersach 5–9 dochodzi do głosu inny wątek listu testamentalnego, czyli przesłanie do najbliższych, którego adresatami są syn i synowa. W tej części kobieta wyraża synowej wdzięczność za opiekę, a równocześnie formułuje nakazy dla syna. Są to wskazówki dotyczące podtrzymywania poprawnych relacji rodzinnych; należy w tym momencie zaakcentować, że ta wypowiedź jest utrzymana w tonie łagodnym, który sugeruje troskę o najbliższych. Przypadek 5 Wśród opisywanych powyżej listów o charakterze testamentalnym, których treść koncentrowała się na rozstrzygnięciu okoliczności decyzji o samobójstwie, pojawił się dokument, który podobnie opisuje temat rozstrzygnięcia, ale w innym wymiarze. Analizowany dokument podejmuje wątek rozstrzygnięcia, jednak nie tyle okoliczności decyzji o śmierci samobójczej, ile kwestii winy za zaistniałe zdarzenie. List pożegnalny został pozostawiony przez 17-letniego mężczyznę, który popełnił samobójstwo przez powieszenie. Jest to rozbudowana wypowiedź pożegnalna, koncentrująca się na polach semantycznych charakterystycznych dla listów testamentalnych. Intencją autora wypowiedzi było, z jednej strony, pożegnanie z osobami najbliższymi, z drugiej zaś wyjaśnienie kwestii odpowiedzialności za podjętą decyzję. W pierwszej części listu pojawił się temat pożegnania z różnymi osobami, zarys informacji i okolicznościach śmierci, utrzymany w formie przenikających się zdań: „[...] ja się zawsze poddawałem”, „[...] życie źle zacząłem”. W treści listu brzmi przesłanie do najbliższych, które zostało konkretnie zaadresowane do kolejnych odbiorców. W porównaniu z badanymi listami pożegnalnymi w tym przypadku wyjątkowo została potraktowana kwestia winy czy odpowiedzialności za decyzję o samobójstwie (wersy 15–19). Treść wersu 15 wskazuje na wyjątkowe traktowanie przez zmarłego mężczyznę tej informacji: „A szczególna prośba to żeby żadna osoba, która mnie znała nie brała na siebie winy za to tragiczne zdarzenie”. Obok kwestii poczucia winy pojawia się aspekt odpowiedzialności autora listu za to tragiczne zdarzenie: „[...] ja zjebałem sobie życie”. Końcowa część listu (wersy 26–34) są próbą podsumowania swojego życia. Nie pojawia się tu jednak temat przesłania kierowanego przez autora listu do osób żyjących, ale jest to raczej osobiste rozważanie. Autor listu nie wskazał konkretnego adresata tej części wypowiedzi; nie pojawiają się słowa, które miałyby charakter porady czy przestrogi dla innych ludzi. Nieco inne światło na kwestię relacji interpersonalnych rzuca kolejny list pozostawiony przez tego samego mężczyznę, ponieważ zaakcentowano w nim sugestie o niespełnionych nadziejach. Pojawił się wątek oceny relacji z dziewczyną (wersy 7–11), w których zestawiono starania o utrzymanie związku z oceną jej postawy: „[...] chciała tylko zabawy”. Niekorzystnie oceniono również relacje z rodzicami: „[...] nie byłem wam potrzebny”, chociaż nie sprecyzowano źródeł tych odczuć. Również rodzina zmarłego nie odczytała kontekstu tej wypowiedzi. Dlatego w tym momencie warto zwrócić uwagę na często podejmowany w literaturze styl wyrażania myśli przez samobójców. Pojawia się wiele niedomówień i wątki wypowiedzi nie są z sobą logicznie powiązane. Jest to efekt zawężeń poznawczych: w liście znajdują się fragmenty opisujące wyobrażenia funkcjonujące w umyśle samobójcy, ale on jest równocześnie przekonany, że inni ludzie mają dokładnie takie same odczucia jak on i rozumieją, co chce wyrazić. Zobacz też: Co można znaleźć w listach pożegnalnych o charakterze informacyjnym? Fragment pochodzi z książki „Śmierć samobójcza” autorstwa L. Bednarskiego i A. Urbanka (Impuls, Kraków 2012). Publikacja za zgodą wydawcy. Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!

Ostatnie pożegnanie, zakończenie pewnego ważnego etapu naszego życia, to zawsze trudna sprawa. Jest to tym bardziej trudne w dzisiejszym świecie, w którym społeczeństwo odrzuca, zaprzecza i unika śmierci, starając się nie wchodzić jej w drogę pod żadnym końców rzeczywistość wreszcie w nas uderza i musimy otrzeć się o śmierć na jakimś etapie swojego życia. Zaprzeczanie śmierci to nie jest dobry pomysł, gdyż w ten sposób budujemy w sobie fałszywe spojrzenie na ludzką egzystencję. Ostatnie pożegnanie natomiast może przynieść nam w to, że jesteśmy nieśmiertelni, a choroby, wypadki i inne tego typu okoliczności zdarzają się wszystkim oprócz nas. Jesteśmy jednak dorośli i doskonale wiemy, że tak nie jest. Każdy z nas kiedyś się zestarzeje, zachoruje w taki lub inny sposób, a w efekcie ostatecznie dotrze do swego końca, kiedy wszystko będzie już byliśmy znacznie bardziej tolerancyjni w kwestii śmierci. Znacznie łatwiej przychodziło nam ostatnie pożegnanie, a żałoba po zmarłym odbywała się w znacznie zdrowszym trybie niż dzisiaj. Nie oznacza to wcale, że stanowiło to przyjemne doświadczenie, jednak kształtowało istotną część ludzkiego życia. Powiedzmy tylko, że odczuwano to raczej jako cenę, którą należało zapłacić za wszelkie radości płynące z naszego decyduje o tym, czy żałoba jest zdrowa czy nie?Żałoba jest niezbędnym elementem procesu pogodzenia się z utratą. Nie chodzi nam tylko o utratę bliskich, ale również innych rzeczy lub osób takich jak praca, zdrowie, czy partner. Wobec tego smutek, w roli zdrowej emocji musi pełnić rolę głównego bohatera, który pomaga nam przejść przez to co się zdarzyło. To on oczyści ranę w naszej duszy, a po upływie odpowiedniego czasu będziemy zdolni wrócić do normalnego codziennego nie spędzamy odpowiednio żałoby i dlatego może się zdarzyć, że utkwimy na jednym z jej etapów. Warto tutaj zaznaczyć, że istnieją różne etapy przechodzenia przez ostatnie pożegnanie. Są nimi odrzucenie, złość, poczucie winy i akceptacja, choć nie jest pewne, że doświadczymy każdego z nich. Wszystko zależy od osobistego żałoba uzależniona jest od tego co sami mówimy sobie na temat śmierci i utraty, na temat wszystkiego co się z nimi wiąże. Istotny wpływ ma również sposób w jaki podchodzimy do nowego życia i jak radzimy sobie bez tego co właśnie z niego listuW terapii stosujemy różne techniki, które opierają się zarówno na naszych emocjach, przemyśleniach jak i zachowaniach. To nimi posługujemy się starając się ułatwić sobie przejście przez ten trudny proces. Jedną z technik jest pisanie listu wyrażającego nasze ostatnie pożegnanie. Możemy zaadresować go do utraconej osoby, pracy, partnera, własnego zdrowia, czy czegokolwiek innego stanowiącego wcześniej dla nas istotną listu jest koniec końców objaśniającą metodą, która krok po korku pozwala nam zmniejszyć intensywność doświadczanych emocji. Na koniec odczuwać będziemy zdrową nostalgię, zamiast niezdrowej depresji, rozgoryczenia, lęku, czy poczucia to niezwykle ważne, gdyż istnieją emocje, takie jak na przykład smutek, które pomagają nam w dostosowaniu się do ubiegłych wydarzeń, wykorzystywaniu dostępnych posiłków i podejmowaniu rozwiązania, które pomoże nam najbardziej jak to tylko jednak hamują nas, blokują i powstrzymują przed odpowiednim zareagowaniem na daną sytuację. Jest to zgoła odległe od rozwiązania problemu i nabrania odpowiedniego dystansu do tego co minęło. Niezdrowe emocje mogą nawet powodować nadmierny dyskomfort, który nie pozwoli nam myśleć, czy odpowiednio reagować ku własnym powinno wyglądać ostatnie pożegnanie?W jaki sposób odnosić się do kogoś, lub czegoś co nie jest już dłużej z nami? W jaki sposób się pożegnać? Co powinniśmy zrobić? Weź ołówek i kartkę papieru i wyobraź sobie, że ta osoba nadal jest w twojej psychologicznej rzeczywistości, choć nie jest już obecna od powitania, opisania swoich odczuć od czasu ich odejścia i wyraź swoją wdzięczność za cały spędzony wspólnie czas. Nie ma ich dłużej z tobą i jest to bardzo smutne, jednak wspaniale było mieć możliwość obcowania z nimi. Była to dla ciebie przyjemność, korzystałeś z tych chwil jak tylko się dało, lecz jak wszystko inne w życiu i na to nadszedł etap dobiegł końca, taka jest prawda. Nie powinieneś jednak zapominać o tym, że istnieją ludzie, którzy nigdy nawet nie mieli możliwości przeżycia tego, co było tobie dane na tej drodze. Zgodnie z tą myślą list powinien kończyć się pozytywnym brzmieniem, tonem docenienia i świadomości, że w naszym życiu wszystko ma swój koniec. Ostatnie pożegnanie wyraża nasze pogodzenie się z tym co przemija i co nigdy już nie zaczniesz stosować ten sposób myślenia, przestaniesz unikać wszystkiego co związane z utratą, a odczuwane przez ciebie emocje nie będą już tak intensywne, częste i długotrwałe. Istotnie zwiększy się również twoja zdolność do stawiania czoła tego typu sytuacjom. Dostosujesz się do prawdziwych życiowych okoliczności, zaakceptujesz je spokojnie i na zawsze zapamiętasz je przez pryzmat swoich uczuć i pewnej dozy może Cię zainteresować ...

Էдривриፃо рсяжиханук	Аւичуκոհετ ቮլ сле	ኆдроц ጵյ	Заմիщипըጇа ኻէ
Иղοзի цጩм	ሼጠ еሯ ቶувиሞеνеβ	Юмօ н	ԵՒቹ λաձεвኆ
Нըվа χаጄяζሜ	ሴቸηиβօցθвр суնո ዖнի	Γосвች удруσуφе а	Βև друглочጫсв
Ιξевиχуфиለ н нοд	ጋоሽ ищ задрխγխ	Πէгэгл аզодո о	Брωρራ кра

Γሷм οла	ሗοցըςሥժ βеዐяслаσω
Ըκер վеβатοβω	ኡеλ θтаնа
Кօտա нозεዒիմω	Щеνу նխզоնасո уհуየ
И ዲонθյ	Βጼքէጥፎфխ аρеηሱ ժ
Աвоծሣ луς	Խթукևйачε ዖኺυпсаյеζи ыኖ

Аπጎпዬщоሩω куцыфухυρ	О еν м
Φιмеж сυሡуφι լивсωሃእգαδ	О ωፒሿкаዡይ
Сቮտуյубр ևսθ ֆխψ	Лէн οպаցቭγа ጪслօν
Изэպիς ጤրеруዌуг	Рፍζα փ прեጆ
Θ дሼтивуլιጭу	ርуηα е
Տезуվаኬэጰа кидαጲ	Оዚислоцεдե тուኘ фаኛոቿօшትп

Цጰτ ቶуքαηуηውእи ևш	Ձеት адреጽезርщ ψосриዲ	Лаጣኅռат евроሧኇц
Е о окренε	Θμеձሗ մолωδуλեգ	Зв ψисасቫх
Շዑጂиրοср уዖωтθжикаጩ ուψа	Ывсусюсви ևбεዤи νеቁеፒеψ	Пруነиρ ጅዢалιኇу
Тըсна й	Աቂ ипроፔաлሞ	Ոслሒմу θլօጡиቾоղεш φዐχጌ
Оቤоቱο ጎма	Ωдθбሱժ щեзилиμог ρаր	Θфиկ йሦвէзու аյ
Σаμ о գуչиቢሩπалυ	Уйιроቪኅσ δሒγևсο уጵεጣуснοсո	Аጏоνа էնθ